EKONOMİK ÇÖKÜŞTE  BİR AŞAMA DAHA

Amerika kıtasının en büyük ülkesi ve BRICS üyesi Brezilya çalkantılı günler geçiriyor.

Cumhurbaşkanı Dilma Rousseff yeniden seçilebilmek için hükümetin bütçe hesaplarını manipüle etmek ve büyüyen bütçe açığını gizlemekle suçlanıyor, azledilme yolunda ilerliyor.

Peki ama Brezilya’da ki kriz ne anlama geliyor?

 

*

2008 küresel malî krizi ve ekonomideki hızlı gerilemenin ardından,

Ekonomik geri kalmışlık sorunlarıyla kuşatılmış ve  mali sermaye merkezlerinin hakim olduğu daha düşük ve orta gelirli ülkeler dizisi olarak Brezilya, Rusya, Çin, Hindistan ve Güney Afrika ya da  BRICS grubunun küresel büyümeye yeni dinamikler sağlayabileceği öngörülüyordu.

Çin’in başlattığı yarım trilyon dolarlık hükümet harcamaları ve tarihin en hızlı kredi genişlemesini kapsayan devasa teşvik paketi bu umutları yeşertiyordu.

Çin’in inşaat sektörü patlaması ve sanayi kapasitesinin genişlemesi, emtia fiyatlarını yukarı çekiyor ve emtia ihracatçısı ülkelere destek sağlıyordu.

Ama 2014’ten itibaren petrol fiyatındaki sert düşüşte yansıtılan, sanayi hammaddeleri silsilesi boyunca uzanan gelişmekte olan piyasalardan sermaye çıkışıyla emtiaların süperçevriminin çöküşü bir ekonomik yıkım dalgası başlattı…

İyimserlik, 2016’da Çin’in devasa fazla kapasiteye sahip olan ana sanayilerdeki çok sayıda iş alanını ortadan kaldırmayı planladığı ve Brezilya’nın tarihindeki en derin daralma ile bir durgunluğa girmiş olduğu haberleriyle çöktü.

 

*

Rusya, petrol fiyatlarındaki düşüşün sonucunda durgunluktaydı.

Güney Afrika metal fiyatlarındaki düşüş ve madencilik sektöründeki binlerce iş alanının ortadan kaldırılmasıyla sarsılmış ve  durgunluğa girmesi bekleniyordu.

Hindistan yüzde 7’den fazla büyüme oranıyla parlak bir noktadaydı ama ekonomi; batık kredilerin, azalan ihracat pazarlarının ve ücretler ile özel yatırımdaki durgunluğun altında eziliyordu…

Brezilya ekonomisi, 2015’te iç talebin tüm bileşenlerinin düşüş göstermesi nedeniyle bir önceki yıla kıyasla yüzde 5.9 daralmıştı.

2016’da ise en az yüzde 3.2′ lik bir başka daralmanın bekleniyor olmasıyla, şimdi tarihinin en kötü durgunluğuna girmenin eşiğinde bulunuyor…

 

*

Bütün bunlar BRICS büyüme modelinin yürümediğini ve sonuçta ikinci bir mali kriz koşullarının ortaya çıktığını,

Ya da 2008’de başlayan çöküşün yeni bir aşamaya geldiğini  ve küresel kapitalist ekonomide krizin derinleştiğini gösteriyor.

Mali sistem normal koşullara dönüş yerine, parasal genişleme yani piyasalara nakit akıtma programının artık negatif faiz oranlarının ve negatif tahvil getirilerinin başlatılmasına uzanmasıyla birlikte her zamankinden daha işlevsiz hale geliyor…

 

*

Mart’ta, ekonomik daralma yaşayan Brezilya’da, eski devlet başkanı ve İşçi Partisi’nin (Partido dos Trabalhadores—PT) kurucusu Luiz Lula da Silva’nın;

Petrobras Enerji Holdingi ile yapılan sözleşmeler karşılığında Brezilyalı inşaat firmalarından hediyeler ve komisyonlar aldığı iddiasıyla gözaltına alınması,

Yalnızca ülkenin iktidardaki partisinin değil bir bütün olarak Brezilya’daki kapitalist egemenliğin krizi olarak algılanıyor…

 

*

35 yıl önce Brezilya’nın 20 yıllık askeri diktatörlüğünü militan kitle grevleri dalgasıyla yıkan İşçi Partisi ve ona bağlı sendika federasyonu,

Giderek işçilerin devrimci mücadelesini kapitalist devlet egemenliğinin arkasına yönlendirmenin araçları olarak işlev görmüş,

Sosyalist bir maske ile bütünüyle gerici ve yozlaşmış bir kapitalist parti olmuştur.

İşçi Partisi hem ülke içinde hem de yurtdışında egemen mali şirket oligarşisinin çıkarlarını savunmuş,

İktidarda olduğu on yılı aşkın sürede ülkenin Wall Street’e borcunu ödemek için sosyal kaynaklardan yüz milyarlarca doları sadakatle yönlendirmiştir.

 

*

Brezilya, önce Lula da Silva’nın, daha sonra ise onun seçtiği şimdiki Cumhurbaşkanı Dilma Rousseff’in görevleri sırasında;

Büyük ölçüde BRICS ülkelerinin sanayileşmesi eliyle körüklenen görülmemiş emtia yükselişi ve Brezilya’nın başını çektiği gelişmekte olan piyasalardaki yabancı sermaye yatırımı çılgınlığı ile ekonomik büyüme sağlarken,

Brezilya’dan Venezuela’ya, Bolivya’ya, Arjantin’e ve Ekvador’a hasılı Latin Amerika’ya, sol ulusalcı bir poz takınarak sınıfsal gerilimleri azaltmayı amaçlayan sınırlı sosyal refah programları sürdüren hükümetlere sözde sola dönüş temel işlevi görmüştü.

Ne ki, emtia yükselişi ve Çin büyümesinin yavaşlamasıyla Brezilya’nın Wall Street derecelendirme kuruluşları tarafından ıskartaya çıkarılması gecikmedi…

 

*

Bugün Brezilya’da devrimci hareketin tarihsel ihaneti nihai ifadesini, hızla derinleşen krizde, Petrobras’ı kuşatan rüşvet ve siyasi kazanç skandalında 2 milyar doları bataklığa sürükleyen İşçi Parti’sinde buluyor.

Devlet Başkanı Rousseff, milyonlarca dolarlık kazançların yetkililere, politikacılara ve İşçi Partisinin kasalarına geri akıtmakla ve Petrobras’ın oldukça şişirilmiş bir fiyatla Texas Pasadena’daki eskimiş bir rafineriyi satın almasındaki anlaşma hakkında tam bilgiye sahip olmakla suçlanıyor.

 

*

Brezilyalılar, bugünün krizini 1930’ların Büyük Bunalım’ından daha yıkıcı olacağını düşünüyor.

2015’te çoğu otomotiv ve ona bağlı sanayilerde 1 milyonu aşkın iş alanı yok edilmiştir.

Milyonlarca genç, üniversitelerden hiçbir iş ümidi olmaksızın mezun oluyor.

Durgunluğa doğru, hane halkı harcamaları 2015’te yüzde 4 azalmıştır, yüzde 10’luk enflasyon oranı reel ücretleri düşürmüş bulunuyor.

 

*

Üstelik  Rousseff hükümetinin krize yanıtı, halkın ekonomik koşullarını daha da kötüleştirecek şekilde emeklilik maaşlarına ve sosyal harcamalara saldıran bir dizi kemer sıkma programıdır.

İşçi Partisi’nin muhalifleri görevi kötüye kullanma suçlamasını ilerletmeyi amaçlayan bir siyasi taktik olarak bu önlemleri engellerken,aslında onların reçetesi de aynısı ya da daha kötüsüdür…

 

*

Brezilyalılar ayaktadır, İşçi Partisi ve onu destekleyen çeşitli sahte sol örgütler halkın karşı karşıya olduğu tehlikeli açmazın sorumlularıdır.

Şimdi İşçi Partisi’ne karşı çıkan siyasi partiler, ekonomistler ve kapitalist düşünce kuruluşları Brezilya ekonomisinin karşı karşıya olduğu asıl görevin,

Brezilya halkının askeri diktatörlük sonrasında yürürlüğe giren 1988 anayasasında sınırlı sosyal haklarının da kazınması ve ülkenin uluslararası sermayenin dizginsiz egemenliğine açılması olduğu tezini ileri sürüyor.

Krizden demokratik bir çıkış yolu bulmakta birleşilmemesi halinde askeri diktatörlüğe dönüş çağrısı yapılıyor…

 

*

Ama bugün revizyonist bazı ülke oligarşileri, ABD oligarşisinin küresel lider olarak çevresinde bölge lideri oligarşilerle çeşitlenen yeni bir dünyanın kurulması, birbirlerinin çabalarını gölgelemek yerine  birbirlerini tamamlayıcı politikalar geliştirmesi, fikir ayrılıklarını müzakere ve barış görüşmeleriyle çözmeye yönelmesinin talebindedir.

Ekonomiyi örgütlemek, denetlemek, işleyişini organize etmek için IMF ve Dünya Bankası’nın yeniden yapılandırılmasını,

Beher ülkenin korumacılık önlemlerinde yükleri eşdeğer dağıtmasına yönelik ortaklığını,

Mali politikaların eşdeğer ağırlıkta uygulanması ve yönetimini,

Harcamaların katma değer sağlayacak, üretim ve istihdamı geliştirici harcama tekniklerinde yapılmasını,

Talep daralmasının önüne geçilmesinin çözümlerinde hemfikir olunmasını,

Tüm banka ve mali kuruluşların layığı ile denetimini,

Kara para, atıl para ve yolsuzluğu oluşturan yoz siyasetle ortak mücadeleyi,

Küresel ekonominin  ortaklaşa denetimi ile  ekonomik güvenliğin, istikrarın sağlanmasını istiyorlar ki; bu gerçek bir kurtuluştur.

 

*

Türkiye halkı da kapitalizmin sömürüsü bir yana, çok büyük yolsuzluklar ve rüşvet,zimmet vb. iddialar ile karşı karşıyadır.

Ne ki, Türkiye halkı cebini boşaltan, çoluk çocuğunun geleceğini çalan, Brezilya’nın eski ve yeni Cumhurbaşkanları Luiz Lula da Silva  ve Dilma Rousseff’in mevkidaşı bir pişkinin,bir hırsızın “Hırsız Var”diye bağırıp çağırmasını seyretmekten başka bir şey yapamıyor…

25.4.2016

Ahmet Kılıçaslan Aytar

GÖKYÜZÜNDE İHANET

Bugün 23 Nisan. Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımızı kutluyoruz. Bu kutlamayı yurtseverlerle birlikte, biz de Londra’da yapıyoruz.

Dün akşam; Londra’da yaşayan, yüreği vatan sevgisi dolu ve aynı zamanda duyarlı olan yurtseverlere 23 Nisan’ı, tarihin ilk antiemperyalist zaferi olan Kurtuluş Savaşını, egemenliğin ne olduğunu, günümüzde ülkemize yönelik tehditleri ve düşmanlıkları anlattık.

İngiltere’ye, Türk Hava Yolları (THY) ile geldim. Uçakta gelirken, THY’nin Skylife dergisini inceledim. Birde ne göreyim; dergi Nisan ayına ait olmasına rağmen, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımıza ait hiçbir şey yok.

Bir düşünün; Amerika’da özel hava yolları bile olsa, Temmuz sayısında 4 Temmuz Bağımsızlık Gününe (4th of July) yer verilmemiş olabilir mi? İngiltere’de, British Airways dergisinde, D-Day veya Poppy Day günü geldiğinde anılmamış olabilir mi? Kesinlikle hayır!

Skylife’da 23 Nisan’a yer verilmemiş olması; Türkiye Cumhuriyeti’ne, onun kurucu ideolojisine ve Cumhuriyetimizin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’e doğrudan saldırıdır ve düşmanlıktır. Zamanı gelince; bu düşmanlıkların hesabı bir bir sorulacak ve sorumlular hak ettikleri şekilde, şiddetle cezalandırılacaktır. Bu böyle biline!

Saygılar sunarım.

TÜRKER ERTÜRK

 

Ortadoğu halklarının yakın geleceği…

Bülent ESİNOĞLU

Cevaplanması, hayli zor olan bir sorunun içine girdiğimi biliyorum. Halkların kaderlerini etkileyen o kadar farklı faktör var ki…

Çok denklem var, çok da bilinmeyen var.

Önce eldeki verilere bakalım. PETROL ve DİN

İslamiyet Ortadoğu halklarının her şeysi… Rejimi, ideolojisi, yaşam tarzı, hukuku, kültürü, öte dünyada rahat etmesi için sahip olması gereken, velhasıl her şeysidir.

Yaşadığımız gerçekliğe bakarsak; hem din, hem de petrol halkların yaşamlarını karartan unsurlar.

İkinci denklem. Şiilik, Sünnilik, Arap Milliyetçiliği ve İslamiyet’in diğer bölüngüleri…

Petrolün yerine, petrol kadar kullanışlı başka bir yakıt bulunasıya dek, petrolün bölge halklarına faydası değil zararı dokunacaktır.

Petrollerini batılı ülkeler, ucuza kapatmasın diye, başvurdukları ilk kurtarıcı; İslamiyet.

Böyle olunca ortalık karışmaya başlıyor. Çünkü bir iktidarlardaki İslam var. Bir de, kendilerini emperyalizme karşı; birlik ve beraberliği sağlayacak ve bir silah görevi yapacak İslam var.

Bir başka şekilde ifade edersek; bir iktidarların İslam’ı var. Bir de kendini savunmak durumunda olan, halkın İslam’ı var.

İktidarların İslam’ı bir anlamda Amerikan İslam’ı oluyor. İslam ülkeleri, iktidarlarını kullanan ve petrolün de Amerika’ya akmasına neden olan İktidar İslam’ı…

Durum bu olunca, İslam ülkelerinde, İslam’ın birliği sağlanamıyor. Ve çok farklı İslam anlayışları ortaya çıkıyor.

Benim İslam anlayışım, senin İslam anlayışından daha iyi konusu var. Ayrışması var.

Bu durumda, farklı İslam anlayışında ki guruplar, en doğru İslam’ın, Kur’an’daki İslam olduğu ve kendilerinin İslam’ının, Kur’an’daki İslam olduğunu ileri sürüyorlar.

Suudiler, petrolün ve Amerika’nın korumasını da, arkasına alarak, Vahabiliğin en doğru İslam anlayışı olduğunu ileri sürüyorlar.

Diğer İslam ülkeleri veya İslam anlayışında olanlar, Vahabizm diye Kur’an da bir şey yok deseler de, geçerli olan İslam Suudilerin İslam’ı olmuş oluyor. Çünkü silah ve dolar onlarda…

Ancak bir taraftan da dünya değişmeye devam ediyor. Kadın hakları, özgürlükler diye bir şeyler yol alıyor.

Bu durumda, emperyalizme karşı kendini, doğru İslam ile korursun savı boşlukta kalıyor.

Amerika, 1943 yılından bu yana, Suudi Arabistan yönetimini elinde tutuyor.

Biliyorsunuz. Körfez ülkelerinin petrolleri dolar ile satılır. Yılda 450 milyar dolar Amerika’ya akar. Bir kâğıt bir mürekkep karşılığında bir varil petrol.

Burada önemli olan petrolün kendisi değildir. Çünkü Amerika’nın kendisine yetecek kadar ve hatta satacak petrolü vardır.

Önemli olan petrolün dolarla satılmasıdır. Bu durum, uluslararası ticaretin de, dolarla yapılmasını zorlar. Rezerv kur vesaire hep buradan kaynaklanır.

Hatta Amerikan finans sisteminin küreselleşmesi bundandır. Sebep petrodolardır.

Yalnız petro dolar yetmez. Çin’in petrole ulaşmasının önüne engeller konulması mecburiyeti vardır.

Amerika ve Batı emperyalizmine karşı İslam İşbirliği Teşkilatı ve İslam NATO’su kurma çalışmaları devam ediyor.

Suudi Arabistan, Türkiye ve İsrail kendilerini emperyalizme karşı korumak için, birlik çabalarını sürdürüyor.

Ya biz kafayı yedik. Ya da ortada emperyalizm diye bir şey yok. Ortadoğu da, Büyük Kürdistan kurma çabaları yok. Türkiye, Suudiler ve İsrail?

Acaba kim kimi kandırıyor?

Bölgemizde daha çok kan döküleceği anlaşılıyor.

23.4.2016, bulentesinoğlu@gmail.com

LondraPosta  Tüm halkımızın 23 Nisan Egemenlik ve Çocuk Bayramını kutlar,

Resim, Ressam Ece Turaman’dan alınmıştır.

101.YILDA BÜYÜK ERMENİSTAN

“Büyük Ermenistan” ideolojisinin temeli Ermenilerin dünyanın en eski ulusu oldukları, Doğu Anadolu ve Kafkasya’nın Hz.Nuh tarafından kendilerine vaadedildiği mitine dayanıyor.

Buna göre Hz. Nuh Ermeni kökenlidir, ayak bastığı topraklar torununun torunu ve Ermenilerin kurucusu, ilk patriği ve babası olarak kabul edilen Hayk’a vaadedilmiştir.

Tanrı’nın seçtiği ulus olduklarına inanan Ermenilere göre Hz. Nuh’un vaadettiği topraklar;

Türkiye’nin Doğu Anadolu toprakları, Azerbaycan’ın Karabağ, Nahçıvan toprakları ve Gürcistan’ın Borçalı ve Cavaheti bölgeleridir.

Ermenistan ülkesinin adı Ermenice “Hayastan”, klasik Ermenicede ise “Hayk” tır.

Ermeniler Türkiye’nin doğusuna Batı Ermenistan, Azerbaycan’ı ise Doğu Ermenistan olarak tanıyor…

Ermeniler ilk Hıristiyan devleti ve ulusu olduklarını da öngörüyorlar.

Bu dini stratejinin kendilerine üstünlük sağlayacağına inanıyor ve Ermenistan’ı Hıristiyanlığın Kafkasya’daki kalesi olarak gösteriyorlar.

*

Baba Hayk’tan çok sonra, Rusya’nın Kafkasya’da “Ermeni Vilayeti”  kurmasıyla Osmanlı Ermenileriyle Ruslar arasında yakınlaşma oldu.

Anadolu’dan çok sayıda Ermeni bu vilayete göç etti.

Böylece Ruslar, Osmanlı vatandaşı Ermenilerden yardım aldı ve Kafkasya’da Osmanlı toprakları üzerine daha emin adımlarla ilerlediler.

1829’da Edirne Antlaşması’nın 13. maddesi Ruslara yardım eden Osmanlı tebaası Ermenilerin affedilmeleri ile ilgiliydi.

Ermenilerin amacı Kafkasya’da oluşturulan Ermeni Vilayeti’nden ilhamla Rusya, İran ve Osmanlı topraklarındaki Ermenilerin birleştirilerek Rusya’ya bağlı özerk bir yapı oluşturulmasıydı.

Ermeni meselesi ilk defa  1878 Berlin Kongresi ve antlaşmasında uluslararası çevrelerin konusu oldu.

Osmanlı ve Rusya’nın 93 Harbi sonrası imzaladığı Ayastefanos Antlaşması’nın 16. ve Berlin Antlaşması’nın 61. maddesi Ermeni meselesinin başlangıcı sayıldı.

Osmanlı Devleti bu maddelerle, Rusya ve İngiltere’nin nezareti altında  Vilayet-i Sitte denilen Erzurum, Van, Harput, Diyarbakir, Sivas, Bitlis’te Ermeniler lehine ıslahat yapmayı kabul etti.

Bu suretle Osmanlı Devleti,

Birincisi; İngiltere ve Rusya’nın Osmanlı’da yaşayan gayrimüslimlerin doğal hamisi olmalarına,

İkincisi; Büyük güçlerin desteğini arkasına alan ve yakın hedefi otonomi, uzak hedefi bağımsızlık olan bir sürece daha sıkı sarılan Ermeni milliyetçiliğinin ortaya çıkmasına,

Üçüncüsü; Doğu Anadolu coğrafyasındaki diğer etnik nüfusun; devrimci, milliyetçi ya da sosyalist Ermeni örgütlerin karşısına yerleştirilmesiyle birbirini etkileyen ve tetikleyen meselelere doğrudan muhatap oldu.

Nihayet 1915’te Rusya tarafından desteklenen ayrılıkçı ve silahlı Ermeni çeteciler ile karşılıklı katliamlar silsilesi haline dönüşen;

Osmanlı’nın kendini korumak adına isyan ve ihanet içindeki bir grup vatandaşını kendi toprakları içindeki savaştan ve kışkırtmalardan göreceli olarak uzak bölgelere sevketmesi,

Bu sırada o zamanın zor koşulları, ulaşım ve güvenliği sağlamadaki aksaklıklar ve belki de bir grup yerel, öfkeli halk tarafından bir kısım insanın ölmesi ile sonuçlanan olaylar yaşandı…

Bugün Ermeniler “Büyük Ermenistan” ideolojisinin gerçekleşmesi için,

Birincisi; İşte bu,1915 olayları ve tehcir kararından hareketle Türkiye’ye yönelik soykırım,

İkincisi; Dağlık Karabağ Savaşı’nda işgal edilen Azerbaycan topraklarında hak iddiasında bulunuyor…

*

Ermenilerle ilgili iddiaların temel nedeni geçmişte yaşanan olayları tekrar gündeme getirip bu olayların nasıl olduğunu tartışmak olmadığı biliniyor.

Ermeniler ve onlarla birlikte hareket edenler bu olayları birtakım iddialar çerçevesinde gündeme  getiriyor ve yeni bir gelecek inşa etmeye çabalıyor.

Türkiye’ye yönelik toprak, soykırım ve tazminat iddialarından vazgeçmek, aynı zamanda işgal ettikleri Azerbaycan topraklarından çekilmek niyeti taşınmıyor.

Doğal olarak Türkiye ve Azerbaycan’dan korku da algılanıyor ve hep olduğu gibi Rusya’nın tam bağımlısı olarak yaşıyorlar…

Nitekim Rusya’nın 2015’te Ermenistan’ın Soykırım iddialarının 100.yılındaki tavrı, ikili ilişkilerde kriz sayılabilecek bir duruma yol açtı.

Parlamentonun alt kanadı Devlet Duması’nın 24 Nisan’ı Ermenilere karşı gerçekleştirilen soykırım günü olduğuna ilişkin  kararı,

Rusya Başbakanı Medvedev’in Ermenistan Cumhurbaşkanı’na gönderdiği ve içinde “soykırım” tabiri geçen mesajı,

Devlet Başkanı Putin’in Ermenistan’a yaptığı ziyarette soykırım anıtını ziyaret etmesi Türkiye’nin tepkilerine neden oldu.

Öte yanda Ermenistan, kamuoyunun desteğini kazanıp Ermeni sesinin bütün dünyaya duyurulması amacıyla kurulan ASALA’yı ortaya çıkaran amaçlarını da halâ devam ettirmektedir.

ASALA 1982’ye kadar yurt dışındaki Türkleri hedef alırken,1983’ten itibaren Rusya’nın desteklediği PKK ile birlikte Türkiye’deki güvenlik güçlerini hedef almaya devam ediyor.

Çünkü Türkiye açısından Ermeni ve Kürt iddiaları aynı coğrafi bölgeyi hedef alıyor…

Ermeniler, Yahudilere yapılan soykırımdan dolayı sadece Nazi Almanya’sının değil, bütünlükte Kilise’nin sorumlu tutulmasından ve Hıristiyan dünyasının suçluluk psikolojisinden de yararlanıyor.

1915’te Müslüman Türkler tarafından hiristiyan Ermenilerin kasıtlı olarak soykırımına uğratıldıkları propagandasıyla, Batı’nın 1915 olaylarını hem ırkçılık, hem de dini yönden ele alması sağlanıyor.

Batı, Azerbaycan’ın Türk ve İslam dünyasının bir parçası olduğu için Ermenistan-Azerbaycan çatışmasında desteğini Ermenistan’a veriyor…

Elbette, tarihçiler Ermeni meselesinde bilinmeyen olayları ortaya çıkarmak suretiyle politikacılara yardımcı oluyor.

Ne ki, taktik olarak Ermenilerin sürekli olarak 1915 olaylarını gündeme getirmesi, Türk tarihçilerinin 1915 olaylarına odaklanmalarına ve savunma psikolojisi içine girmelerine neden olmuştur.

Artık Ermenilerle ilgili her türlü konunun Osmanlı Devleti’nin dağılma süreci ekseninde ele alınması gerekiyor.

Çünkü, 1915 olayları Sırp, Bulgar, Makedon ayrılıkçılığına dayanan konularla paraleldir.

1. Dünya Savaşı’nda uygulanan politikalar belirlenmeden, Türk-Ermeni ilişkilerinin seyrini ortaya koymak mümkün değildir.

Bir diğer husus Türkiye’nin Ermenilerle ilgili konularda muhatap sıkıntısı yaşamasıdır.

Muhatap Ermenistan mıdır, Avrupa Devletleri mi, ABD mi, Rusya mı, yoksa Ermeni Diasporası mıdır?

Türkiye’nin yapması gereken şey muhatabını belirlemek ve konuyu o doğrultuda çözümlemeye çalışmaktır.

Taraflar birbirleriyle iletişim kurduklarında birçok problem çözülebilecektir.

Her iki toplumun tarihten gelen ortak kültürü ve birçok paylaşımı yönünde diplomatik, ekonomik, sosyal ve kültürel ilişkiler kurması çözümü kolaylaştıracaktır.

Ermenistan’ın da kendi kamuoyu ve diasporası ile birlik sağlayıp,Türkiye’nin yapıcı tutumuna kayıtsız kalmaması gerekiyor.

2015’te Kemalist lider Doğu Perinçek’in haklılığı Avrupa Yüksek Mahkemesi’nce kabul edilmiş, Mahkeme Ermeni Olayı’nın bir soykırım olamayacağını açık bir şekilde karara bağlamıştır.

8 Ocak 2016’da  Fransa Anayasa Konseyi, herhangi bir olayın insanlara karşı suç olarak saptama yetkisinin görevli mahkemelerde olduğu gerekçesiyle,

29 Ocak 2001’da Fransa Parlamentosu’nun aldığı Yahudi Soykırımı’nın inkar edilmesinin fiilen suç sayılacağına ilişkin kararı bozmuştur.

Bütün bu güzel sonuçlar barış yolunda yeni ufuklar açıyor.

Ancak ABD’nin yeni bir Skyes Picot düzenlemek istediği genel konjonktürde ve ABD- Rusya ile Türkiye-Rusya arasında bir krizin yaşanmakta olduğu şu sırada tarafların mütemadiyen değişen şartlara uygun yeni stratejiler ürettiğini de düşünmek gerekiyor.

Rusya, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı Karabağ çatışmasını körüklemek ve bölgedeki genel durumu bozmakla itham ediyor.

AB Parlamentosu 15 Nisan 2016′ da Türkiye için hazırladığı son ilerleme raporuna sözde Ermeni Soykırımı’nı da eklemiştir.

Bugün, ABD Başkanı B.Obama, 1915 Olayları’nın 101. yıldönümü olarak kabul edilen 24 Nisan öncesi yaptığı açıklamada, önceki yıllarda olduğu gibi Ermenice “Büyük Felaket” anlamına gelen “Medz Yeğern” ifadesini kullanmıştır.

Ne Türkiye, ne Azebaycan, ne Ermenistan ,ne ABD, ne Rusya değişir.

Herşey bu kadar karışıksa, nasıl oluyor da bir nükleer savaş felâketi kontrolde tutulabiliyor?

Ahmet Kılıçaslan Aytar

23.4.2016

Nurullah AYDIN

22 Nisan 2016-ANKARA

23 NİSAN MİLLİ EGEMENLİK VE ÇOCUK BAYRAMI KUTLAMA MESAJI

Türkiye cumhuriyeti isminin değiştirilmek istendiği, Türk Milleti’nin etnik kimliklere bölünmek istendiği, çocuklara kimlik kazandıran, heyecan coşku veren milli andın kaldırıldığı bir ihanet sürecinde Milli Egemenlik ve Çocuk bayramını kutluyoruz.

23 Nisan 1920’de Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılması ile Türk Milleti; hür ve bağımsız yaşama iradesini ortaya koymuştur.

Bu açılış; her türlü iç ve dış ihanet şebekelerine rağmen başarıya ulaşma azim ve kararlılığın merkezi olarak ülkenin önüne yeni ufuklar açan bir dönüm noktasıdır.

Gazi Mustafa Kemal ve arkadaşları; istiklal mücadelesinin ancak Türk Milleti’nin; egemenliğine, birlik ve beraberliğine sahip çıkması ile başarılabileceğine inanmıştır

TBMM; Bağımsızlık savaşının karargâhı olmuş,

kararlarıyla, onurlu duruşuyla mücadeleye hayat, insanımıza umut ve güç vermiş,

kurtuluş mücadelesini başarıya ulaştırmış,

Cumhuriyet’i ilan ederek Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunun kaynağı olmuş,

Türkiye’nin modern dünyayla bütünleşme sürecinde kapsamlı reformları hayata geçirmiş,

güçlü yarınların temellerini atmıştır.

 

Demokrasi; bir uzlaşma, anlaşma ve barış rejimidir.

Hukuk devleti; hukukun üstünlüğüne dayalı yönetim demektir.

Sosyal devlet; toplumun tümünü ayrımsız kucaklama anlayışıdır.

Türkiye; Laik, sosyal bir hukuk devletidir.

Türkiye; kimliksizlerin eliyle, insan haklarına ve hukukun üstünlüğüne dayalı, çoğulcu demokrasi anlayışından sinsice uzaklaşmaktadır.

Çarpık, çağdışı, etnik aidiyet temelli demokrasiye çoğulculuğa inanmayan Arapçı dinci zihniyet; toplumun ortak dokusunu parçalamaktadır.

Çözümü ertelenen sorunlar; ülkenin geleceğini ipotek altına almaktadır.

Papağan gibi utanmadan pişkinlikle hala yeni anayasa diye sayıklayanlar; Demokrasinin olanaklarından yararlanıp, demokrasiyi tersyüz etmeye devam etmektedirler.

Millet egemenliği, milli irade; milletin birlik ve beraberliğini parçalamak demek değildir.

Milli egemenlik; özgürlüğün, eşitliğin, adaletin, hukukun üstünlüğünün ve kurumların meşruiyetinin dayanağıdır.

Ülkede; yandaşı kollayan koruyan aklayan bir garabet yargı anlayışı, hak ve adalet duygularını sarsmaktadır.

Türk Milleti diyemeyenlerin; kökenlerin açıklamaktan korktukları, kutsal din duygularını istismar ettirmede başarılı oldukları bir süreç yaşanmaktadır.

 

Kendine inanmak, çalışmak, kendini en iyi şekilde yetiştirmek; amacı ve hedefi olanlar için gereklidir.

Türk Milleti’nin geleceğinin teminatı çocukların; atalarının izinden giderek, ülkenin huzuru, refahı ve gelişmesi için, günü geldiğinde azim ve kararlılıkla sorumluluklarını yerine getireceğine olan inancım tamdır.

 

Çocukların başarılı, sağlıklı, huzurlu ve mutlu olması; milletçe ortak amacımızdır.

Çocukların başarısı; Türkiye’yi güzel günlere taşıyacaktır.

Dünya barışı ve huzuru için; dünya çocuklarına kardeşlik, sevgi, barış duygularını verilmesi gereklidir.

Türk Milleti yetişmiş ve yetişmekte olan evlatları; büyük bir azim, kararlılık ve inançla bugünün ve yarınların teminatıdır.

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışının 96. Yıldönümünde;

Cumhuriyetin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü, İstiklal Savaşımızın tüm kahramanlarını, Birinci Meclis üyelerini saygı, minnet ve şükranla anar,Dünyanın bütün çocuklarına ve çocuklarımıza barış ve mutluluk getirmesini temennisiyle, 23 Nisan Milli Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutlar, sevgi çiçeklerinin yeşermesini dilerim.

NURULLAH AYDIN